Het is even stil geweest. Maar nu de zon kracht wint, zo winnen wij nieuwe energie en frisse moed om na een drukke periode weer een nieuw onderwerp aan te snijden.
Soms als je naar de dokter moet, is het even slikken. Slikken omdat je bang bent voor artsen, bang bent voor slecht nieuws of gewoon al de rillingen krijgt van het idee van een ziekenhuis. Maar niets is zo letterlijk ‘even slikken’ als een slikonderzoek.
Ik denk dat bijna iedereen het wel herkent, moeite met iets doorslikken. Zelf heb ik het altijd bij paracetamol. Die blijft altijd hangen achter in de keel en bah wat smaken die vies. Maar voor zoiets is een slikonderzoek natuurlijk niet nodig. Dit soort kleine struggles mogen in het leven. Maar sommige mensen hebben elke dag last met slikken. Moet je je voorstellen, bij (bijna) alles wat je eet (of zelfs drinkt). Daarvoor is een slikonderzoek.
En wat doen we dan met een slikonderzoek, tsjah slikken natuurlijk. Om goed te zien wat er precies gebeurd bij het slikken, doen we dit na op de afdeling radiologie met een soort dikke yoghurt pap die we kunnen zien op onze röntgenfoto’s. We vragen jou als patiënt steeds een slokje te nemen en dan goed te slikken. Wij zien die pap langzaam door de slokdarm zakken naar de maag. Zo zien we of de spieren in de keel, slokdarm en maag wel goed hun werk doen of dat er ergens een vernauwing zit die het eten tegenhoudt.
Eigenlijk erg simpel dus, problemen met slikken? Dan laten wij je slikken. Maar we zijn niet voor niets beelddokters, dus we willen het zien. En dat doen we dus met röntgenfoto’s en pap.